Ik herinner het me als de dag van gisteren. Fortunatus vroeg me of we even konden bellen om te praten over een wild idee waarmee hij al een tijdje rondliep. We belden, praatten, en voor ik het wist klopte ik aan bij de Kamer van Koophandel om de Martus Foundation te registreren. En dat allemaal tijdens de coronacrisis.
Veel mensen vroegen me na die dag of ik niet wat te ambitieus was geweest. Was ik immers niet op zoek naar een baan? En ik was toch helemaal geen dokter? Hoe kon ik nou een zorgcentrum gaan bouwen in Tanzania? Velen dachten dan ook dat dit hele project maar van tijdelijke aard zou zijn – maar niets was minder waar.
Het eerste jaar met de Martus Foundation zit erop, en wát een jaar is het geweest. Ik ben onbeschrijflijk trots op alles wat we tot nu toe al hebben bereikt. Ik ben trots op ons team, op alle publiciteit die we al hebben gekregen, maar bovenal ben ik trots op Fortunatus. Ik denk dat hij voor velen van ons een groot voorbeeld kan zijn. Hij is immers het levende bewijs dat als je een droom hebt – een échte droom of passie – dat je deze kunt realiseren door nooit op te geven, door altijd voor die droom te blijven strijden. Zelfs wanneer je onderweg wordt geconfronteerd met de meest bizarre hindernissen en obstakels. Terwijl hij dag en nacht werkt om zichzelf en zijn gezin financieel te onderhouden, wijdt Fortunatus al zijn vrije tijd aan het helpen van mensen die zijn hulp het hardst nodig hebben. En daarvoor kan ik alleen maar een héél diepe buiging maken.
Natuurlijk realiseer ik mij dat onze droom groot (en ambitieus) is, maar gedurende het afgelopen jaar hebben we geleerd dat we onze plannen en doelen het best kunnen opdelen in kleinere stukjes. Hierdoor kan de stichting zich goed op ieder afzonderlijk stukje droom focussen. Door deze strategie hebben we in ons allereerste jaar al ruim 60 (!) mensen in Kahama kunnen helpen door hen toegang te geven tot de openbare zorginstellingen. Ook hebben we de afgelopen maanden hard nagedacht over de concrete uitvoering van onze volgende stap: de Mobiele Kliniek. We analyseerden de praktische en logistieke kant van het project, maakten beslissingen over de medische voorzieningen die de kliniek zou moeten hebben en goten al onze ideeën in een duurzaam financieringsplan. De komende maanden zetten we hiervan de laatste puntjes op de i – we kunnen niet wachten totdat het project realiteit wordt!
Natuurlijk was het niet altijd makkelijk. Het combineren van al onze vaste banen met de stichting was soms een uitdaging. Dat geldt ook voor Emma, Lina en Sjoerd, wiens inzet en toewijding zeker niet mogen worden vergeten. Als team hebben we samen stiekem heel veel kennis en expertise op veel vlakken. Toch komen er iedere week weer nieuwe dingen voorbij waar niemand van ons nog iets van weet, maar steeds weer vinden we een oplossing. We blijven leren en proberen, waarbij we soms vallen en weer opstaan – wat ons betreft is dat ook de succesformule om als stichting succesvol te worden. Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik ben voor mijn team – maar ik weet zeker dat ze dat zelf ook weten!
Mijn laatste dank ter ere van onze eerste verjaardag gaat naar jou, de lezer van deze blog. Misschien was jij wel een van die mensen die dacht dat dit project maar een ‘tussendoortje’ was, of misschien juist niet. Maar alleen dankzij jouw support van het afgelopen jaar hebben we kunnen doen wat we doen vandaag de dag. Én de dag van morgen. Ook jij bent een deel van de Martus Foundation – DANKJEWEL daarvoor. Namens mij, namens het bestuur, namens Fortunatus – maar bovenal namens de 312.938 inwoners van Kahama.
// Marin
